9. desember

«Vent grevlingar. Vi treg skyss tilbake» Nei. Det var for seint. Med ein gong tunnelen stoppa, hadde grevlingane kasta dei av, og skunda seg tilbake. Det hadde vert langt, så dei kunne ikkje gå.

«Kva gjer vi?» spurte Evir.

«Vi drar til værtårnet. Viss du hadde rett med høgdeskrekken til Svana, vil han nok ikkje like seg der uansett. Når stormen er stoppa, går vi tilbake og hjelper han» Det var tungt for juter å seie dette. Han hadde gløymt svana heilt ut.

«Sjå der. Stigen!» Stigen var laga av tre, og ekstremt høg.

«Jaja. Vi får vel starte då» No fekk Juter litt høgdeskrekk. Stigen så ikkje trygg ut. Juter tok det første skrittet. Det var glatt. Etter at han hadde kome litt opp fulgte Evir etter. Dei klatra i sikkert ti minutt, men så høyrte han eit AAAAAAH! Han såg ned. På trinnet under han holdt Evir seg så vidt fast med ei hand. Juter strakte ned handa si, og drog han opp.

«Går det bra?» Juter var heilt forskrekka.

«Jada, takk» sa Evir.

«No hadde vi flaks, men vi er iallefall oppe» Rett over dei var det ei luke.

«Ok. No treng vi ein plan. Når vi kjem opp, må vi berre springe. Det er eit lite rom vi kan springe inn i. Der er det ei dørvakt. Han vil sleppe oss inn, og føre oss opp heisen»

«Har du vert her før?»

«Ja. Eg kjenner dørvakta»

«Eg føler at du kjenner alle dei første vi møter i eit nytt område» Juter låste opp ein hengsle som låste luka.

«Gjer vel det» Juter opna. Men luka blåste ned med ein gong. «Det ser ut som stormen har blitt verre!» Han prøvde ein gong til. No gjekk det. Juter tok eit hopp, og sprang ut. Han klarte å ta eit lite blikk på tårnet. Det var ein knallgul sylinder. Han så ikkje toppen.

«Skynd deg!» Høyrte han så vidt Evir rope. Det kom eit kvitt lys, og før det hadde gått eit sekund. DURRRRRR. Tore. Han kom fram til tårnet, og tok ein kjapp runde rundt for å finne dette rommet.
Han sprang inn. Evir sprang inn og.

«God dag. Ute i det fine været?» høyrte han nokon sei.

«Yr, slutt å tull!» Ein gulnisse. Han hadde oransje hår og fregner. Han var kledd i noko som så ut knallgule regnkle. Og hatten hans sjølvsagt.

«Beklager. Denne stormen er verkeleg ille. Vi har ikkje fått kontakt med nokon. Endeleg er nokon her. Dokker treng vel skyss opp» Nissen opna heisdøra. I heisen var det to knappar. Ein opp. Og ein ned.

«Goddag forresten. Mitt namn er Yr. Kven er du?»

«Mitt namn er Juter. Eg er på oppdrag for å komme meg til Norge, men stormen hindra meg» Yr trykte på knappen opp. «Det er vel ganske langt opp, så det vil vel ta litt...»

Ding

«Då er vi framme. Kva var det du skulle seie?»

«Ingenting» Juter så seg rundt. Overalt sprang gulnissar rundt i full panikk. Dei sprang rundt til pultane sine, skreiv ned noko, og sprang vidare. Det gjekk og ein veldig irriterande alarm og. DUUUU, DUUUU, DUUUU.

«Det er litt mykje styr her på grunn av stormen, men ikkje bry deg om det du. Gå å sjå på utsikta dokker, den er fantastisk. Eg skal få tak i Kuling eg» Så sprang Yr vidare. Juter gjekk mot vindauget. Heile etasjen var ein gigantisk runding med værinstrument, og små pultar der gulnissane jobba. Heisen gjekk opp heilt i midten, og heile tårnet spann sakte. I staden for veggar yttarst, var det glas. Det var veldig stort der, så det tok tid å komme fram. Men når han var der, blei han mållaus. Langt, langt under dei var skylaget, og dei strekte seg langt over gråfjell som allereie var eit veldig høgt fjell. Juter hadde aldri vert så høgt oppe. Han var veldig fascinert, men det var altfor mange skyer til å kunne sjå noko anna enn toppen av gråfjell.

«Ta på nokre briller, så ser du betre» sa ein gulnisse, og rekte han eit par med gule briller. Juter tok dei på. No var det annleis. Alle skyene var borte, og det såg ut som om det var sol. Han så at værtårnet sto i midten av tre fjell. Gråfjell, der grånissane budde, Blåfjell, der blånissane budde, og ein vulkan, der han gjetta oransjenissane budde. Bak Blåfjell var det ein liten gård, der raudnissane budde. Bak gråfjell kunne han sjå blomehagen til lillanissane, og skogen til grønnissane. Bak vulkanen så han mange personar, med store maskinar på veg ut av hular. Dei hadde eit slags svart gjennomsiktig panser som beskytta dei. Det så ut som dei hadde...svarte drakter?

«Juter! Yr ber oss om å komme» Det var Evir.

«Kvar skal vi?»

«Til storværmann Kuling. Leiaren her»

Storværmann Kuling hadde sin eigen pult, i eit eige privat rom. Her hadde han mange rare maskiner. Han hadde på ein gul professorfrakk, og såg veldig trøtt ut.

«Heihei, endeleg er nokon her» sa han med ei lys og snill stemme, men han høyrtest fortsatt veldig trøtt ut.

«Ja. Vi lurer på om dokker har nokon kontroll over denne stormen?» spurte Evir.

«Eg veit ikkje, okey! VI HAR INGEN IDE OM KVIFOR ELLER KORLEIS DENNE STORMEN STARTA!!!» Plutseleg var han veldig sint. «Eg beklagar så mykje. Eg har vert litt stressa i det siste, har nesten ikkje sove. Vi veit ikkje noko om det. For nokre dagar sidan slutta værkula å virke»

«Værkula?» spurte Juter.

«Ja selfølgeleg. Du veit, alle nisseslag har ei kule. Vi har værkula, oransjenissane har eldkula, grånissane har steinkula, og så vidare. Den sterkaste er jo sjølvsagt drømmekula, kula til julenissen. Iallefall, vår slutta å virke og så kom stormen. No veit vi ikkje korleis vi skal stoppe den!»

«Kunne eg fått sett den her kula?» spurte Juter. No var han nysgjerrig.

«Sjølvsagt» sa Kuling. Han snudde seg og henta noko i ei skuffe. Det var ei snøkule. Akkurat som Juter si. Bortsett frå at det var skyer som svede rundt inni.

«Eg må på do» så Juter. «Kvar er toalettet?»

«Berre gå ut den døra og til venstre du» Juter sprang ut. Han måtte eigentleg ikkje på do, men han måtte teste noko. Han passa på at ingen såg han, og tok fram kula.

«Greit. Kule, dette er sikkert litt rart, men eg treng at du stoppar stormen?» Ingenting skjedde. «Versåsnill?»

No skjedde det noko. Kula begynte å dirre. EPPOTSNEMROTSAL!!!!

«Eit mirakel! Eit mirakel!» Juter høyrte jubling frå gulnissane, og alarmen stoppa.

«Juter! Skynd deg!» Juter sprang ut. «Juter! Stormen har stoppa!»

Gulnissane sprang inn på kontoret og klemte Kuling. Det var full stemning. Juter så ned på kula si igjen. No skjønte han kva initialane sto for. N. J. Nicholas Julenissen. Dette var drøymekula.

Boom! Boom! Heile tårnet rista. Yr storma inn døra.

«Kuling! Vi blir angrepet!»

-

Reven, og alle ulvane jubla. Stormen var over. Dei viste nøyaktig kvar dei skulle gå for å angripe Juter og Svana.

«ALLE ULVER! Gjer dokker klare. Eg skal mane fram skyene no. Dei som ikkje er på ei sky i løpe av fem minutt, får ikkje bli med. Er det forstått» ropte Høvding Albino. Han starta å mane fram skyene ved hjelp av talismanen. Reven hoppa på ei av skyene. Han gleda seg som ein liten unge. No skulle han endeleg få drøymekula tilbake!