7. desember

«Juter» sa Evir.

«Ja?»

«Vi er snart framme» Dei hadde gått gjennom skogen ganske lenge no. Og no skulle dei snart ut i stormen.

«OK. Då må vi legge ein plan. Evir? Kor langt er det frå skogen til lillanissane?»

«Circa 200 meter. Du vil ikkje sjå plassen deira før den plutseleg dukkar opp»

«Ok. Då berre spring vi rett fram. Så vil vel solmagien beskytte oss frå stormen når vi kjem fram»

«Her er det!» Dei hadde komt til utkanten av skogen. Med ein gong dei gjekk vidare ville stormen lett kunne ta dei. No gjaldt det.

«Greit. Vi drar på Ein. To. Tre!» Og dei løp. Beina til Juter flytta seg som trommestikkar. Evir var litt frafor. Men svana hadde problem. Symjeføtene hans var ikkje laga for å springe. Og kvar gong han prøvde å flakse, tok vinden tak i vengene hans.

«Svane, går det bra?» ropte han bakover.

Han høyrde berre så vidt kva svana sa:

«Jada! Eg kjem snart! Berre gå i førevegen!»

Juter snudde seg fram igjen. Evir såg på han. Og forsvann plutseleg. Så dukka han opp igjen. Eller han dukka opp. No var det sol på alle kantar. Og ingen vind. Han stoppa. Overalt rundt seg var det lilla blomar, og fuglesong. Juter gjekk eit par skritt bakover. Plutseleg var han tilbake i regnet og stormen igjen. Han skunda seg tilbake til sola igjen.

«Så var vi framme. Magisk, ikkje sant?» sa Evir til han.

«Jo, men kva med svana!» Juter snudde seg. Her var det berre ei gigantisk eng. Ingen skog, storm, eller Svane å sjå. Han gjekk litt til bakover. Der var stormen igjen. No kunne han sjå skogen, men ingen svane.

«Ånei! Stormen må ha tatt han!» sa Juter fortvila.

«Åoh, men vi kan ikkje gå og leite etter han no. Vi må få lillanissane til å hjelpe oss» Sjølvsagt. Lillanissane måtte då kunne hjelpe.

«Hallo?» Når du snakkar om sola. Der kom det ein lillanisse. Ho hadde ein lilla sommarkjole med blomster på. Ho gjekk barbeint, og hadde nøttebrunt hår. Ho hadde og ein lilla nissehatt med brem lagd av ein blomsterkrans.

«God dag Lillum. Hatt ein fin oppvakning?» sa Evir. Det såg ut som dei kjente kvarandre.

«Ja, Evir. Eg vakna for berre nokre timar sidan. Så no er alle vakne. Vi er allereie i full gong med å lage sommar. Men denne forferdelege stormen øydelegg for oss»

«Hallo Lillum. Mitt namn er Juter. Kan du vere sås nill å bringe oss til sjefen din. Vi har to problem. Eg skjønnar viss dokke har mykje å gjere, men...»

«Sjølvsagt. Purpura vill alltid hjelpe. Følg meg» Lillanissen begynte å plystre mens ho gjekk så glad. Kom rett etter. Etterkvart begynte dei å møte på andre nissar, utanfor små hus. Dei gjekk rundt og samla magi frå blomar. Så sendte dei det opp i lufta.

«Kva gjer dei?» spurde Juter Lillum.

«Dei bring varme til verden. Men det hjelper lite på grunn av stormen. Sjå her er vi» Dei hadde komt til ein stor lilla blomst. Høgre enn alle husa rundt. Og rundt den sto nokre lillanissar, og trekte magi utav den. Ei av dei var høgre enn dei andre, og bar ei lilla silkekappe. Ho snudde seg mot dei.

«God dag, reisarar frå nord. Stjernene såg de skulle komme» Dama hadde ei mystisk litt skummel stemme.

«Kva meiner du?» Kvinna så på han med heilt lilla auge.

«Juter, dette er Purpura. Leiaren vår og stjernetydar» sa Lillum.

«God dag, Purpura» Juter bukka. «Mitt namn er Juter. Vi treng hjelpa di»

«Dokke har mista ein grå venn, som snart ikkje kan fly» sa Purpura med den litt skumle tonen.

«Ikkje kan fly. Kva meiner du?» Juter skjønte ingenting.

«Det er alt stjernene har fortalt. For å redde den grå vennen dykkar, må de vente» Han forstod fortsatt ingenting. Evir sto og prata med nokre andre lillanissar. Han så ikkje bekymra ut.

«Men vent litt. Viss du nettopp har vakna frå å sove gjennom heile vinteren. Korleis har du fått tid til å tyde det her allereie?»

«Ikkje still spørsmål, nisse. Vent» Purpura si stemme var nesten hypnotiserande. Så han berre satt seg ned og venta. Plutseleg såg han ein grå skygge stupe ned mot enga og kræsje. Svana! Juter sprang bortover for å finne han. Når han kom fram hadde nokre lillanissar samla seg rundt svana. Juter brøyta seg fram i mengda. Han var bevisstlaus, og venga var i ein unaturleg retning.

«Han han det bra?» spurde Evir som hadde sprunge etter han. Før han fekk tid til å svare, løfta nokre lillanissar svana bort, og til den store blomen.

«Er cygnusen i live?» spurte Purpura nissane sine.

«Ja!» svarte ein lillanisse. «Ein knekt venge, trur vi. Han klarer nok ikkje fly på ei stund.» Klarte ikkje å fly. Det meinte to ting. Det meinte at Purpura sin spådom stemde. Og, det betydde at dei ikkje kunne fly vidare før vingen hadde grodd.


Nokre timar seinare heldt dei på å gjer seg klar til å dra. Blomsterenga til lillanissane strekte seg mot fjellet til grånissane, så dei trengte ikkje vere redde for stormen.

«Er du klar? Evir er nok klar allereie» Juter såg på svana. Han såg deprimert ut.

«Joda, sikkert»

«Kva skjedde forresten. Du veit, ute ved stormen?» Svana hadde vert veldig stille sidan han hadde vakna.

«Du veit, det vanlege. Vinden tok tak i vengene mine og kasta meg ned i bakken. Kan vi dra no?» Svana så ikkje ein gong på han.

«Ja! Kom igjen. Førstemann!» Då vakna svana. Han sprang og flaksa i stor fart.

«Kom igjen, treiging» Juter kom like bak.



Svartnissesjefen kunne endeleg ta seg ein pause. Han hadde først samla alle krigarane sine til ein stor hær. Så hadde dei gjort klar katapultane og slyngene. Så hadde han samla saman mørk magi for våpena deira. Alt dette her berre fordi han skylte ulveflokken ein teneste. Ja, ja, han skulle i alle fall få tatt hemn for at fargenissane sparka ut svartnissane frå, ja, fargenissane. Åjo, han skulle fått tatt hemn. Mohahahahahaha.