Juter og Svana hadde landa på ei lita øy. Juter prøvde å tyde kompasset å finne ut kor dei skulle. Imens hadde svana funne seg ly under ein stein. Det blåste og regna, og alt tyda på at det ville bli storm. Dei store grå vengene hans var våte og kalde. Plutseleg la han merke til ein liten pose litt bortafor han. Det måtte vere den posen Juter hadde tatt med frå revehula.
«Juter!» ropte han bortover. Han høyrde det ikkje. Svana skulle til å rope igjen, men så tenkte han: Kvifor hadde ikkje Juter vist han kva som oppi posen. Han sprang ut, grabba posen, og sprang tilbake. Vingen hans passa ikkje heilt ned i posen, så han berre snudde den opp ned. Det fall ei julekule ut. Ei nydeleg julekule. Og inni var det svaner. Kvifor hadde Juter holdt denne hemmeleg.
Hadde han berre gløymt det. Han såg nærmare på svanene i kula. Det var ein stor flokk. Litt som flokken hans. Han sakna flokken sin. Og no var vinteren snart over. Då ville dei dra til Sibir igjen. Og då ville han aldri finne dei. Mens han studerte kula, oppdaga han at svana fremst var grå. Som han. Eller nei, det var han. Ein eksakt kopi. Det var draumen hans i eit nøtteskal. Eller ei julekule, då. Å føre flokken sin dit dei skulle. Utan å ta ein sving feil. Han putta julekula fort oppi posen. Det kunne jo ikkje vere han. Sikkert berre ønsketenking tenkte han, før han sovna.
«Så fortel meg. Den vesle posen du stal frå meg. Kvar er den?» Den stemma kjente han igjen.
«Eg kasta den ned i skogen din. Eg trengte ikkje ei julekule!» Svana opna auga med eit rykk. Det var reven, og ein ulv? Ulven heldt tak i Juter.
«Tull, heile flokken har leita gjennom skogen. Og det stankar av den over heile øya. Som om nokon nettopp har brukt den!» Flokken. Som ein ulveflokk! Det forklarte ulven.
«Her borte raudhår!» Han kasta posen inn i hula og fløy oppover. Han skulle akkurat til å gøyme seg i ei sky for å forvirre reven. Men på alle skyene sto det... ULVAR?!
«Men ulver kan ikkje fly!» sa han og bråsnudde. Han var fanga. Som fugl i bur. Han flaug rundt omkring, og ulvane glei mot han. Reven sniffa i lufta, og gjekk bortover mot kula. Svana stupte ned og tok kula rett før reven. Så flaksa han fort oppover. Han tok kula fort ut av posen.
«Kom å ta den då!» ropte han nedover mot reven.
«Javel» sa reven. Ei sky dukka opp under labbane hans.
Plutseleg Begynte kula å lyse.
MROTSILBTEDAL!!!!!! Eit ekstremt vindkast blåste over øya og kasta reven ned i vatnet.
«Svane! Skund deg!» Han måtte redde Juter.
«Eg kjem Juter!» Han prøvde å fly ned, men vinden var for sterk. Han tok vengene sine inn til kroppen, og berre lot seg falle ned. Han tok tak i Juter, når han var nede. Så slo han ut vengene.
«Svane!» sa Juter i full panikk når han. «Kva er det der?»
«Gulp» Det var lyn og tore på alle kantar. Og store stormskyar kom mot dei.
«Snu!» Svana gjorde det. Men bak dei kom skyane nærmare og nærmare.
«Var det kula som fekk det til å skje», spurde svana Juter.
«Ja. Eg trur det. Men no må vi dra fort!»
Reven var frykteleg irritert. I byrjinga hadde alt gått heilt fint. Dei hadde spora opp Juter til den her alveenga. Der hadde dei fått vite at dei hadde at Juter var på veg til Irland, og dei hadde til og med funne denne talismanen. Den som gjorde at dei kunne mane fram dei skyene. Så hadde dei funne spor av dei på Irland. Dei hadde flydd etter dei til denne øya. Der hadde dei omringa Juter medan han sov. Heile øya stinka av magien. Men Juter hadde ikkje hatt kula på seg. Den irriterande svana hadde. Og han hadde klart å bruke kula. Noko reven aldri hadde klart. Så hadde dei stukke av begge to. Og no var han og ulveflokken fanga på denne øya til stormen ga seg. Å han skulle ta hevn. Ta hevn.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar