No hadde dei komt seg langt ut av menneskebyen, og var i ein ny skog. Dasch hadde oppført seg rart den siste timen. Han dreiv og sniffa i lufta, og for veldig klart i ei bestemt retning. Plutseleg bråstoppa han. Dei hadde komen til utkanten av skogen. Her var det ei lita steinstrand, og god utsikt mot havet.
«Det ser ut som du har leda oss til ein blindveg Dasch» sa Juter.
«Grynt»
«Ta det med ro Dachs. Eg gjer det heile tida» sa svana.
«Grr, grynt»
«Eg trur han luktar noko» Dachs sniffa intenst akkurat no. Så såg Juter ein anna grevling komme ut frå ei hole under ein stein. Dachs nistirra på den. Så trakk han seg tilbake og såg litt flau ut.
«Viss eg ikkje tar feil, har Dachs blitt forelska» sa svana.
«Du har rett. Eg har aldri sett han som det her» Juter og svan gjekk ned av han. Då begynte han å grave intenst i bakken. Etter litt hadde han funne ein liten haug med meitemark, og la dei på ein stein. Så sprang han inni skogen. Litt seinare kom han tilbake med nokre brunsniglar og.
«Hugsar du at Kiesel sa at fjelllivet ikkje passa for han. Kanskje sjølivet passar betre» foreslo Juter.
«Nei, du meiner ikkje at han skal bli igjen?» svana var heilt sjokkert.
«Berre vis den andre grevlingen liker han tilbake. Grevlingar pleier jo og vere i klanar, og denne er heilt aleine. Litt selskap vil nok ikkje skade»
«Men korleis skal vi kome oss vidare då?»
«Vi kan jo gå. Og snart er nok vengen din betre og»
«Grynt», Dahcs peika på meitemarkane.
«Han vil nok at vi skal passe på måltidet» sa Juter. Så sneik Dachs ned til vatnet og tok ein dukkert. Så fiksa han litt på pelsen sin med labben sin. No såg han fjong ut. Så kom han tilbake til dei. Grevlinghoa hadde gått bort til ein liten regnpytt for å drikke vatn. Dachs plukka opp meitemarkane og brunsniglane,og bar dei bort til hoa. Ho lyste opp med ein gong, og dei starta å dele dei.
«Eg trur vi burde la dei vere litt i fred» sa Juter. Dei gjekk litt djupare inn i skogen.
«Juter. Trur du verkeleg at dei berre vil forelske seg, og få lyst til å vere med kvarandre for alltid.»
«Kanskje ikkje med ein gong, men etterkvart vil dei nok bli godt kjent. Og uansett, å leve i ein skog ved sidan av havet må da vere betre enn å berre ein nisse og ei svane fleire mil kvar dag»
«Du har vel rett, men eg kjem til å savne han»
«Det har du rett i. Men no må vi sjå korleis dei har det» Han sprang ned til stranda igjen. Der jaga grevlingane kvarandre og kosa seg. Så såg dei Juter og kom mot han. Dei såg veldig glade ut.
«Grynt» Dei fekk med seg Juter og svana med til hula. Der gjekk begge inn og la seg ved sidan kvarandre.
«Du, Dachs, har du lyst til å flytte inn her?» Dachs nikka.
«Du då, synes du det er greit?» Hogrevlingen nikka og.
«Det er greit. Vi får vel finne ein annan måte å reise på då» Dachs såg skuldig ut. «Det går bra. Altfor at du skal vere glad»
«Grynt» Hogrevlingen sniffa mot sekken til Juter.
«Er det noko oppi her du vil ha?» Han tok av seg sekken. Hogrevlingen tok fram posen med drøymekula. Den falt, ho såg i den, og auga hennar blei store. Ho såg nok drøymen sin. Så la ho labben sin på den, og kula starta å dirre.
GITFARKGOKRETSROTS!!
Ein oransje stråle blei skutt ut, og traff svana som plutseleg sto i full fyr.
«UEEEEEE!!!» svana kom seg ut og sprang ned mot havet. Juter kom ut akkurat i tide til å sjå svana dukke under vatnet. Juter var heilt sjokkert. Kvar gong drøymekula hadde brukt magien sin hadde det hjelpt dei, men dette var forferdeleg! Plutseleg kom ein stor kvit flygande fugl komme opp frå vatnet. Den flaug eit par rundar før den landa framfor han.
«Svane, kva har skjedd?» Det første Juter la merke til var at han var blitt kvit, og større. Han var ein vaksen svane no. Det andre var at han hadde flydd heilt hit, noko som betydde at vengen hans var betre.
«Eg veit ikkje heilt. Først fekk eg panikk og sprang mot vatnet, men så oppdaga eg at det ikkje gjorde vondt og faktisk var ganske befriande. Plutseleg klarer eg å fly igjen. Juter skjønner du kva dette betyr. Vi har transport igjen no som vengen min er bra. Det er eit mirakel!»
-
Reven hadde fått i oppgåve å passe på Marekula. Albino hadde bedt den om å vise kva Juter og svana følte, og reven skulle seie ifrå viss det skjedde noko spennande. Den hadde vert grå, som betydde nøytral, ei god stund før den blei både gul og blå, som betydde både trist og glad. Men så vart den lilla for frykt. Men no strålte den gul. Dette betydde at Juter og svana var kjempeglade. Han ante ikkje kva som gjor dei så glade, men han hadde på følelsen, at det var dårlege nyhende for ulvane.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar